Naquel tempo xa existían as palabras, de feito, fixerano dende había moito. Incluso dende tempo antano. Gozaran da liberdade que hoxe parecía redimirse nos pequenos espazos, absurdos todos eles. Foran palabras fermosas, grandes e cheas de cobiza. Por dicilo dalgunha maneira, eran case libres, ceibadas dos estrictos mecanismos que o tic tac do terrible reloxo lles marcaba a cada paso. A cada diminuto paso. E sempre cara unha fin. Por iso viñeran eles. Para conta-los días e as horas, para facer un estraño ruído, unha mera excusa na que se encaixaban para non ter medo.
-Ensiname un humano.- reclamou.
O tempo
Mirando para o mar curábanselle tódolos males, por iso fixera daquela cova granítica o seu fogar. Colgaban nas paredes escuras e virxes tódolos recordos daquel home que non quería medrar. Curtis ten 68 anos e só mira para o mar. Lembra os almorzos no peirao, a voz grave do pai e dirixe desdirixe trescentasmil noites atómicas nas que perderse.
Caeu na conta de que cada día ten 1440 minutos e non llo dixo a ninguén. Gardou o segredo enormísimo no peito co mesmo recelo ca un adolescente agocha o seu diario.
“Cando Wendy medrou”
A señora Darling chegou á fiestra, pois polo momento estaba vixiando a Wendy estrechamente. Díxolle a Peter que adoptara a todos os demais mozos e que lle gustaría adoptalo a el tamén.
-¿Mandaríame á escola? -preguntou el taimadamente.
-Si.
-¿E logo a unha oficina?
-Supoño que si.
-¿E pronto sería maior?
-Moi pronto.
-Non quero ir á escola a aprender cousas serias -díxolle con vehemencia-. Non quero ser maior. Ai, nai de Wendy, ¡que horror se me espertase e notase que teño barba!
-¡Peter! -dixo Wendy, sempre consoladora-. Encantaríame verche con barba.
E a señora Darling tendeulle os brazos, pero el rexeitouna.
-Atrás, señora, ninguén me vai a atrapar para converterme nunha persoa maior.
-¿Pero onde vas vivir?
-Con Campanilla na casa que construímos para Wendy. As fadas poñerana no alto da copa das árbores nos que dormen de noite.
-Que bonito -exclamou Wendy con tanto anhelo que a señora Darling suxeitouna firmemente.
-Eu cría que as fadas estaban todas mortas -dixo a señora Darling.
Coma Peter Pan, aquel Curtis afeitabase día sí e día tamén sen a consciencia exacta do nome que recibía cada novo amencer. Sen a certeza da ubicación precisa. Non quería medrar, porque facelo significaba irse para non volver. Porque se o facía sería unha traizón ós recordos nenos, e porque grazas aquela síndrome dexenerativa para dexenerados que lle diagnosticara o doutor Martínez volvera sentir o alento do mar. Tiña un enorme segredo, e á súa maneira era libre.
Amor/Pseudoamor
Doénlle as mans de tantos poemas rotos, de escachar papeis e lanzalos ó ar coma bolboretas. A mellor palabra é a que inda está por dicir. E dóenlle os dedos, ásperos e apesarados dos solpores ebrios nos que dana a luz. Nos que Xurxo derrocha talento sobre as follas deturpadas, envelenadas dese veleno seu. Falánlle as cousas e as palabras todas. Non é un escritor, só fuxe das zarpas do inimigo común das súas personaxes (reflexo da personalidade a multiplicarse). Tempo e días nos que a conta atrás semella cada vez máis preto.
Tódolos poetas verdadeiros atinaran que o paso do tempo era un mal sen cura. Unha obsesión de risa e pranto, un xogo de psicoloxía inversa no que te quero porque non te teño.
Por iso Xurxiño falaba nesa epiderme árborea. Por iso escribe ducias centos miles de palabras. Amor continuamente, e non deixaba achegarse a ninguén. Xurxo oe voces le voces escribe voces. Gusta de saborealas, de velas espirse, e de escoitalas mornas, baixiñas e temperadamente acedas. Sinestesia. O tempo non pode atraparte. Onde te quero porque non te teño. Neste estraño mundo de (A)marte.
Cando aprendeu a voar
Surrealismo de amendoas doces. É unha frase que soa ben, parece ter sonoridade e á vez convida a ve-las cousas doutra maneira. Só é cuestión de ritmo. Cuestión de surrealismo. Porque me gustas cando calas porque estás coma ausente. Eu prefiro que cales, ou que me fales. Gústanme os teus ollos caídos, e os pantalóns caídos tamén. Prefiro verte sen terte ca non verte. É unha situación surrealista, que clase de persoa cun mínimo de dignidade te amaría máis dun ano sen recibir nada a cambio? Nada en absoluto, só conta-los días para verte, para escoitar como o teu riso escacha na noite bebeda, orfa e opiácea. Que clase de persoa enxordecería co tic-tac do seu propio corazón cando ti te acercas? Son cousas do romanticismo, que nos fai ver o mundo dende o ollo vítreo da traxicomedia. Chove, esaxero, doeme a alma, todo e gris e sobre todo, ámote. Fin do poema. Fin dun novo día absurdo no que o tempo non tivo lindes, nos que ti foches a mecánica do meu reloxo.
Damos demasiada importancia as cousas sen recaer no gran segredo. Todo é cuestión de tempo e o tempo pon a cada un no seu sitio. Se nese instante exacto me tiveses mirado e eu te mirase tamén produciríase a reacción química. Non é o amor quen dirixe, só é o tempo. Só son os recordos os que me traban e prohiben abandonar esta etapa erma e baleira. Onde te quero porque non te teño. Onde a mellor das xustificacións para este corrupto desamor sería pensar que me buscarás cando eu xa non esté.
E a min, estúpidamente humana, danme igual esas parvadas do tempo. Nin os 1440 minutos teñen sentido. Ignoro as estacións e o paso das semanas. Cada un de nós está limitado pola súa obsesión máis mezquiña. Humanos que nacen para morrer. Que teñen anos e cumpren anos. Que chegan tarde a todas partes e cando van vellos só recordan cousas mozas. Que son feridos de Alzheimer. Humanos que viven a vida limitados pola cultura do reloxo, do estrés e o paso do tempo. Que beben para olvidar e escriben poemas para recordar(te), amor.
Dende a fiestra non podo verte, e aquí estarei sempre. Limitada pola ansia túa. Polos teus ollos caídos. Foi o segundo inexacto no que te mirei e ti tiña-la cabeza baixa. Foi a reacción química onde te amo. Inda que se me mova o chan cando piso, en cada paso a procurarte.
-Velaí a civilización-, e aquel diminuto ser, calou.
