O xeógrafo, Vermeer

Por J. Fraiz

Semella que aquela mácula no ceo entra na costa, tordeando de onda a onda, polo fel que emana do sol.
É verán e pola fiestra da casa albíscase o mar
alén das súas estremas, peneirando a escuma nas nubes.
A lóxica, matemática, poliédrica, retén as texturas expresionistas que dan forma ás paisaxes do desembarco.
Ao contario,a herdanza que asino co meu nome é un recanto
opalino dibuxado nun mapa chairo,como os que enfeitan o piso.
Estes describen lugares incertos, viaxes que non chegaron a porto, a miña indisposición para traspoñer os ángulos, as rotas e as cidades.
Os barcos recén amarran berrando historias de ultramar. Unha
ducia de homes baixan a terra coas facianas fendidas de salitre.
Logo vén a quenda dos estibadores e os intermediarios que mercan á regueifa no cabo de peirao, fronteira difusa con este mundo.
Sairía da habitación ata onde o mar bica con furia as pedras dos cantís. Escrutaría cada imperfección, oiría cada historia mariñeira e logo faría un mundo de verdade sen necesidade de ser excesivamente preciso co compás, faría un mundo para nos guiar con tino pola terra e as augas bravas.