Nighthawks, Edward Hopper

Por A. Ramos

A escuridade sumía aquel cruce nun silencio inmaculado. Só aquela cafetaría puña un pouco de claridade entre tanta tebra. A luz escapábase polo amplo ventanal que transformaba o local nunha gran peceira na que a indiscreción podía navegar sen medo a un violento naufraxio. Sobre a barra, descansaban tres cafés fumegantes diante de outros tantos clientes. Entre eles, só camiñaba a ausencia de palabras. A muller, de longa cabeleira cobriza, bicaba a nicotina. Fumaba coa mirada perdida na cortina de fume que fuxía como un cabalo entolecido da súa boca. Unha das súas mans aloumiñaba a barra cunha suavidade despistada que tentaba atopar un xesto de amante do seu compañeiro nocturno. A xeografía humana daquela muller de cabelos de cobre desbordaba a súa voluptuosidade enfundada nun vestido vermello que permitía que a imaxinación tivese un traballo máis que agradecido. O seu peito aberto ao ceo sen máis cuberta que a súa branca pel e as súas curvas agochadas detrás da barra facían que o sangue se acumulase na brúxula endurecida de calquera home. Pero o cabaleiro que descansaba da noite ao seu carón non semellaba prestar atención a aquela Lana Turner sen branco e negro. Miraba ao fronte e esquivaba con disimulo incómodo a man feminina que buscaba unha pingas de cariño coas puntas dos dedos. Ollaba ao infinito, ficando xordo de palabras e mudo de sentimentos. Envolvíase baixo o seu sombreiro nun mundo de soidade, nun mundo da peor da soidades. Sentíase abandonado de calquera compaña terreal mentres ao seu carón xacía un anxo que estaba disposto a caer do ceo. Pero o home, impasible, sen escoitar tentacións, só prestaba atención ao arrecendo do café nocturno que fervía na cunca que tiña ao seu carón.
De costas á cristaleira, un home de traxe gris vivía a súa noite. Sentado na alta cadeira, recostado sobre a barra, non apartaba a mirada dun punto indeterminado do marrón da barra. Illado de todo, illado de si mesmo, maldicía sen pronunciar verba aquela longa noite, unha de tantas, despois dun longo aínda máis longo. Apenas reparaba na presenza dos outros mouchos engaiolados da noite. Non prestaba atención ás curvas da Lana Turner libidinosa que, quizais non sería quen de transformar a auga en viño, pero ben seguro podía trocar a luxuria de pecado capital en sacrosanta virtude. Mirara de esguello, coa indiferenza bailando un tango desgarrado coa súa pupila no mar da retina. Percorrera coa meniña dos seus ollos as curvas sinuosas que perfilaban as fronteiras da súa silueta. Pero tan só un segundo, tan só un instante e volveuse perder no seu silencio solitario. E, inda si, atrevérase a facer moito máis que o cabaleiro que miraba á nada ao lado daquela Lana Turner.
O ruído do billa resoou en todo o bar. O camareiro fregaba baixo a barra a última cunca que quedaba. Empregaba o xabón sen necesidade de mirar o que andaba a facer. Como un autómata, aloumiñaba a peza de louza coa escuma escorregando por entre os dedos. Sen pudor, sen rastro de timidez, escrutaba como un cruel terapeuta a fauna coa que lle tocara lidiar nas alturas da madrugada. Miraba a señorita de arriba a baixo co descaro e a valentía que lles faltaba aos outros dous. O home de traxe gris que adormecía na barra coa mente varada nalgún punto dunha fantasía solitaria provocáballe,a o mesmo tempo, medo e pena. Non sabía cal dos dous sentimentos gañaba no seu interior, pero estaba convencido de que nunca lle gustaría estar alí, estar dentro do seu traxe e da súa pel. Sentía que era un auténtico afortunado nese lado da barra, protexido de toda vulnerabilidade baixo o seu uniforme. Eran as mil e estaba alí, traballando. E prefería o fastío da obrigación sobre ombreiros loitando co soño antes que a soidade voluntaria e forzada que destilaba aquel home perdido entre tebras.
Nun coche aparcado, ao outro lado da rúa, un home fumaba observando aquela peceira. Cando rematou coa última calada, guindou a cabicha pola fiestra. Expulsou o fume do seus pulmóns e arrancou o coche. Circulou solermiño sobre o asfalto, parou diante da cristaleira. Unha lufada de disparos atravesaron o silencio da noite. A gran cristaleira rompeu en mil anacos que alfombraron a beirarrúa. Os catro mouchos engailados na noite non tiveron tempo nin de berrar. O vermello tinguiu o chan dun local mentres que o ruído do queime das rodas anunciaba unha fuxida a toda velocidade. Despois, outra vez silencio até que o ruído de detectives e periodistas acordoou aquela esquina.

Pintando cine, Emma Velo

Era una idea cojonuda. Elegante, muy años 40... Sí, desde luego había tenido una buena idea al acercarse a la exposición de Edward Hopper. La escena quedaría de puta madre. Era una muerte muy digna para el personaje de Nick. Aunque, seguro que daba un giro más interesante a la trama si en vez de ser desde fuera, los disparos se produjesen dentro del bar. ¿Quien sería, entonces, el asesino? ¿El anciano camarero? No, no, así no funcionaría, su actitud era muy serena y mecánica como para sacar una Thompson de la barra y matarlos a todos. Joder, claro, ¿y el tipo solitario? No, de ningún modo. El tipo solitario era una pieza clave de la historia, debía morir en esa escena, no matar. Si cambiaba eso tendría que cambiar todo el puto guión. Ah, la chica... la hermosa y desafortunada Mia, la mujer florero de Nick. Ella... Sí, con ella podría funcionar. Veamos, está harta de Nick, no es ningún secreto que su matrimonio es solo un ritual ante la familia, una apariencia de normalidad necesaria para el negocio y sobre todo, necesaria ante el padrino, tan preocupado por la descendencia. Él la trata peor que a un perro, no la quiere, eso se ve durante toda la película. Le pega, solo la besa en público, y la trata de estúpida. Solo la quiere para exhibirse en los teatros y cines de la ciudad. Es un auténtico cerdo con ella. Pero Mia se ha cansado, piensa tomar cartas en el asunto. Pero, ¿cómo? Ella tampoco puede sacar un arma como si nada... Claro, es perfecto, un pequeño revólver en el liguero. Primero mataría a Nick que está sentado a su lado sin hacerle caso. Después... después iría el hombre solitario, es mejor no dejar testigos, nunca se sabe con la mafia. Y finalmente el asustado camarero. Solo falta un detonante. Veamos. Vienen del estreno de esa película en la que el padrino ha movido los hilos para que la hermana de Nick sea la protagonista. Pero Nick no ha querido quedarse a la fiesta, siempre el trabajo. Ella tenía ganas de salir, de relacionarse con otra gente. Han discutido. Y han acabado en ese bar de enorme cristalera, sentados como dos peces ante una calle vacía y oscura. Entonces, el detonante. Mia está cansada, aunque Nick la trata a patadas, ella busca cariño. Ve su mano en la barra y extiende sus dedos buscando el contacto humano, buscando el cariño. Pero Nick la rehuye. Ella llevaba semanas preparándolo y desde hacía unos días escondía siempre un revólver bajo la falda, eso tiene que verse en una escena anterior. Entonces, harta ya de todo, y viendo que su marido no le concede ni el mínimo gesto de cariño, acerca la mano lentamente a su pierna, saca el arma y dispara. Pum, Nick. Pum, el hombre solitario. Y pum, el camarero. Ah, mierda, pero ella también tiene que morir. ¿Cómo puedo hacer que...? Ya lo sé. Al terminar se suicida. Es perfecto. No, no, hay algo que no encaja. Él lo había imaginado de otro modo... más rápido, más impactante. ¿Qué falla? Claro, es eso, la cristalera. La cristalera ha de romperse. Entonces la opción correcta es la primera. Ha de ser Harry, que tras seguir a Nick y a su mujer toda la noche, ha visto en esa calle solitaria la mejor oportunidad para llevar a cabo el encargo y terminar con el matrimonio. Bajar la ventanilla, sacar la Thompson, abrir fuego. Cristales y sangre, eso es, así quedará espectacular en la pantalla. Ahora solo le restaba hablar con el gilipollas del productor, Stevenson, y conseguir que financiase la escena. Si le digo que es imprescindible, puede que lo consiga. Además, el cabrón me lo debe, ya recortó bastante en la muerte del cementerio, aquello quedó vulgar por su culpa. Y bueno, si al final no se consigue el dinero, siempre queda la opción de Mia.



Apariencia perfecta. Por Beatriz Lorenzo

Tranquila. Amable con todo o mundo. Sempre cun sorriso na boca. Ben vestida. Traballadora. Cunha vida perfecta. Ou case perfecta. O cor apagado dos seus ollos reflectían que a situación non era para botar foguetes. Era unha boa ama de casa, boa esposa e compañeira. Todo o mundo a adoraba e ela era semellaba adorar a todo o mundo. Polas mañás facía as tarefas da casa, preparáballe o xantar ao seu home antes de que marchase ó traballo e logo ía á compra. Subíalle o pan ó veciño do quinto que estaba en cadeira de rodas, e de cando en vez, coidaba dos fillos de Maruxa, a súa curmá, mentres ela ía de compas, ou de paseo, quen sabe.
Limpaba a casa, tiña todo perfectamente ordenado e no seu sitio. Era fráxil, delicada, aínda que rara vez caía enferma. Cando o seu home chegaba do traballo tiña a cea preparada e a mesa posta. Afanábase por intentar que todo saíse como el quería e esperaba que algún día escoitase saír da súa boca un tímido “grazas”.
Era miúda, con pernas longas pero delgadas. A súa pel era da cor da neve e o seu cabelo loiro alaranxado. Sempre estaba ben vestida aínda que non fose a saír da casa. Nunca se poñía pantalóns, iso era cousa de homes, e tampouco saía da casa sen botar polvos na cara e color nos beizos. Non pasaba desapercibida entre o público masculino cada vez que camiñaba contoneando as cadeiras pola rúa, espertando a atención dende o máis novo até o mais ancián. E iso era o que desexaba.
Saía todas as noites a tomar algo ao bar da esquina. Alí desafogaba as súas penas, unha triste vida chea de apariencia e enganao, vida de miserias e de penas. Unha vida na que aparentaba ser algo que realmente non era, e que tampouco desexaba ser. Unha andaina a carón dunha persoa que nin sequera miraba para os seus ollos cando chegaba á casa.
Pero a vida era moi complicada para ela, e a única persoa que a escoitaba realmente era o camareiro do bar. Unha persoa que tiña percorrido un camiño moito mais longo que o dela. E que por suposto, podía darlle bos consellos, aínda que ela os volvese a esquecer coa luz do día.