Algo insignificante, de Beatriz Lorenzo

Un globo. Un globo grande e coa cara dun oso. Un oso que era o protagonista da serie favorita da nena. Foi o globo o que provocou que a rapaza rompese a chorar. Máis ben, foi a súa nai a causante, ó non querer comprarlle o globo. Unha rapaza de tres anos que só quería un globo. Ese globo. Unha nai que non estaba disposta a comprarlle todo o que lle pedise. Foi nunha feira. Unha feira que estaba chea de atraccións e de xoguetes. E tamén de globos. Unha feira dunha mañá de domingo en Padrón. Había nenos a moreas. Por todas partes. Subindo nos carruseis, xogando con xoguetes, berrando, rindo, falando, correndo. E unha nena chorando. Chorando por un globo. Algo insignificante naquela gran feira. Pero que era o único capaz de facela chorar.

- - -


2) Testimonios de helio, Héctor Juanatey
Nunca sabré qué habrá sido de esa niña. Debía ser la feria número 50 de aquel año pero jamás me había pasado algo similar. Sí que es verdad que muchos niños y niñas gritaban por llevarse a mis compañeros, pero no lloraban.
Cuando vi acercarse a aquella niña me asusté un poco. Mi dueño siempre me mantenía hinchado y los niños suelen explotarnos. La niña comenzó a patalear y llorar mientras gritaba el nombre de una serie de dibujos. En algún momento incluso noté su mano encima de mis hilos. Por suerte, su madre no estaba dispuesta a sacarme de allí. Me daba igual que la niña llorase sin consuelo. En aquella feria había más niños y atracciones. Podía pasárselo bien sin necesidad de llevarme con ella. Los globos también tenemos nuestros sentimientos y, además, odiamos la gravedad que nos imponen los humanos.


3) A dous euros da felicidade, Alberto Ramos
- Quero ese oso, quero ese oso
- Non pode ser, temos que marchar
- Pero quero ese globo, mamá
- Hai moita xente facendo cola e temos présa. Non ves que a feira está moi chea e temos que marchar para a casa?
- Pero eses nenos... todos teñen globos. Eu tamén quero un. Quéroo!
- Non, miña filla, non pode ser. Hai que marchar xa, temos que ir para á casa, que está esperando teu pai.
- Quero ese oso, mamáaaa... buaaa...buaaa...mamáaa!
- Que teima co globo ese! Por que o queres tanto, miña rula?
- Sae na tele, é o amigo de Pocoyó. Quero telo! Mamáaaa
- Señora, mérquelle o globo á nena e xa verá que contenta. Déixollo a dous euros. Non vai pagar dous euros pola felicidade da súa filla?
- Uy, vostede non se meta. De verdade, temos que marchar. E coa xente que hai na feira, vai haber un tráfico... Temos que marchar
- Son só dos euros
- De verdade, temos que marchar
- Mamáaaa!


4) Cambio de parecer, javier fraiz
Levo as costas tronzadas, estou desexando chegar á casa.
¿Canto foi ó final? 20, 25... Si, creo que foron 25 globos en toda a mañá. Laura vai estar contenta.
Foi unha mágoa o daquela rapaza, ¿sería un antollo? Parecía realmente triste. E a nai, quizais un pouco severa de máis. Ó cabo, non eran máis que 2 euros por un globo para unha meniña.
Número 24. Estou só a catro mazás da casa. Cada vez costa máis traballo ser amable. Porén, vale a pena por ver a felicidade coa que marchan os nenos.
Nembargantes, aquela meniña... Ben seguro que xoga na súa mente cun dos osiños do globo, xusto o que ela quería. Viuno no meu posto, de súpeto, e creu posible facer reais os seus desexos. Non eran máis ca as querencias dun neno. Pero a súa nai non accedeu.
Que tristura. Berrou o que puido, mais non deu resultado ningún. Afogou a súa teima en bágoas. Finalmente desistiu, máis que nada por desánimo. Continou no colo da nai no medio dunha morea de nenos e de pais na feira.
Número 30. ¡Non! ¡Hei de volver! Quizais aínda a atope na feira. Hei de chegar a tempo. Hoxe vendín 25 globos. Un máis, vouno regalar, vai ser especial. Xa descansarei despois.


5) Un século, X.A. Neira
Había un século que pasara aquilo. Ou case. Pero a avoa encargárase de contárnolo tantas veces que parara a formar parte do patrimonio familiar. A batalliña do oso, así lle diciamos. E un sorriso indefinido enchía entón a face dela, présa dunha tenrura sen fin.
Case un século despois, o oso regresou cabo dela. E non só como lembranza. Costáranos un mundo atopalo. Pero alí estaba. Na man da miña curmá Berta.
- É para ti, avoa. Parabéns!
Case un século despois, aquel oso pintado nun globo de feira conseguiu atoparse coa súa destinataria. Dous osiños pequerrechos, húmidos, tremelicantes, deslizáronse brillando polas meixelas de avoa daquela nena que tanto o desexou.


6) Gracias, Emma Velo
A mis nietos,
Nunca podréis saber la alegría que fue para mí recibir aquel regalo. Sé que no costó mucho, seguramente dos euros de nada. Pero lo importante para mí fue que recordarais aquella época, que recordárais mi historia, y que sobre todo, me entendiéseis.
Por eso, ahora que ya no estoy, quiero daros las gracias a todos por haberme hecho feliz hasta el último momento.
Recuerdo todo lo que lloré, lo que pedí aquel globo en forma de oso. Brillaba alto, se movía suavemente y tenía que ser mio. Nunca había pedido nada, no era de pedir y siempre me conformaba con poco. Pero mi madre, vuestra bisabuela, no lo entendió, pensó que solo era el capricho de una niña, que se me pasaría. Me fui llorando y durante mucho tiempo pensé en aquel globo. Nunca volví a ver uno igual. Y aunque mi madre, cansada de oirme hablar del globo, decidió buscarlo, nunca encontró exactamente el mismo. Y no era por ser un globo, era por ser el de aquel oso que tanto me gustaba. Me hice mayor, y aunque lo busqué un tiempo, nunca encontré el mismo. Después dejé de buscarlo. Y perdida toda esperanza, vosotros, angelitos, me disteis la felicidad, la paz. El globo estaba al fin conmigo.
Gracias por haberme entendido, por haberme hecho feliz.
La abuela.