O Taberneiro, Mari Carmen Rama

Como a vida, o viño de cada botella ía pouco a pouco esgotándose para que unha nova botella fose aberta.

Copa a copa, cunca a cunca, as historias que nacían con cada trago deixaban de ser alleas para debuxar a historia da súa vida. A vida dun taberneiro que, como as rémoras, trazaba o seu sendeiro vital absorbendo as vivencias alleas.

Uns chegaban e outros íanse, ninguén permanecía. Cada noite limpaba a súa vella e húmida taberna como si se estivera desfacendo duns recordos que o queimaban. Pasaba o día acompañado pero sabía que ó chegar a casa ninguén o agardaba. Non lle gustaba a soidade, máis sabía que era o único accidente que podía soportar.

Emma

E lembraba, na soidade do seu lar, que a súa vida podería ter sido distinta. Lembraba que cando era mozo tivera a oportunidade de cruzalo mar e chegar a terras novas onde o agardaban o traballo e os cartos. Pero entón dubidaba de se a súa vida tivera unha cor diferente á do viño se quedara na Arxentina. Non, pensaba, de seguro que ficaría aló igual que aquí, limpando as cuncas dos emigrantes, só pero acompañado.

E no fondo, o taberneiro sabía que ese era o seu sino, que esa era a súa vida. Escoitar os problemas balbuceantes dos que buscaban a compaña do viño. Día a día, esas persoas, historia a historia, compoñían o retrato da súa vida. Aínda que a soidade o queimaba tódalas noites, xa estaba acostumado a ese ardor.

A vida pasaba, os clintes chegaban, bebían e marchaban. Algúns eran xa vellos coñecidos que sempre ficaban á mesma hora na mesma mesa e cos mesmos compañeiros de cunca. Pero un día, todo mudou. Unha tarde de choiva, a taberna estaba chea, tiñan partida de mus. Entre a penumbra do fume de puros e cigarros, unha moza penetrou no local. O tarbeneiro seguiuna coa mirada e ela achegouse sorindo á barra. O saúdo de sempre, a pregunta de tódolos días. Pero a resposta foi distinta. Non era unha cunca, non era unha caña, nin refresco ou café. O que aquela moza de fóra quería era falar con él. Sorindo aínda máis que cando atravesara a porta, e cun castelán de cor arxentina faloulle. Un vaso esvarou das máns do taberneiro e escachou no chan. A multitude do bar repregouse para ver o que pasara. Él ficou calado, estático, pensando, máis só que nunca co seu recente problema a pesar de estar máis acompañado ca nunca. Non podía ser que aquela moza fose a súa filla.