O XIGANTÓN, por Beatriz Lorenzo

A praza estaba chea de xente. O sonido do claxon dos coches facía chirriar os oídos. Entre o tumulto de empuxóns e pisotóns erguíase un home xigante. Un home que apertaba forte contra sí a unha nena pequena como se non quixese que se lle caese dos brazos. Era un señor que saía cada día á rúa a facer o seu traballo. Calzaba os mesmos zancos e levaba o vello traxe acompañado do curioso sombreiro de sempre. Era un personaxe peculiar que facía rir aos demais, ocultando así a tristeza da súa alma. Unha amargura que o facía refuxiarse tras a careta de paiaso que cada día asumía como propia, intentando sacar un pequeno xesto de alegría de calquera que se dignase a gozar do espectáculo que ofrecía. Sorrisos que agochaban a tristeza dunha pérdida, a de Manuela. Cada vez que se sentaba na mesa sentía os seus dedos acariciándolle os beixos, notaba a súa respiración e o seu xeito de mirar. Extrañaba os seus berros, os seus choros, os seus sorrisos. E aquela pequena era a primera que espertara un atisbo de esperanza no seu desgastado corazón. Esa cativa que probablemente se tivera soltado da man da súa nai e se perdeu entre a multitude. Agora él sostiñaa no alto, cos seus vigorosos brazos, e mirábaa con tenrura.