As tres de sempre, de Héctor Juanatey

Aí estaban. As tres de sempre. Tres irmás que cada tarde se reunían nas escaleiras do baixo do seu pobo. Calqueira podería pensar que discutían sobre a guerra, a crise, a miseria...
Sorprenderavos saber que falaban da cor negra. As tres ían de negro e non por ser viúvas, senón porque simplemente lles gustaba. Eran solteiras e viviran sempre xuntas na casa que herdaran da súa nadi. Aquela tarde Francesca, verédela a primeira pola esquerda, non daba crédito ó que acontecera esa mañá. Parece ser que un home miúdo se inmiscuira na tranquilidade desa pequena vila italiana. Contáballe as súas irmás que ese señor levaba un aparatdo estrano colgado do seu pescozo. Unha arma que disparaba luces, exclamaba. A isto, a irmá do medio, máis incrédula que as súas dúas pequenas, como soía dicir, dixo que "bueno, tratarae dalgún soldado perdido, que máis ten". E así, con esa pequena interrupción, acabarase a anécdote do día. Non lle darían máis importancia que a que tiña. Finalmente, Filippa, a terceira das irmás, e seguramente a máis arriscada (pódese observar polos lunares brancos da súa falda), atinou a dicir: "non miredes, pero creo que o tipiño este do que falou Francesca está aquí, diante nosa...E estanos a apuntar". Porén, como uns nenos, non puideron evitar mirar, agás Francesca, e así Nino Migliori conseguiría a súa tan ansiada captura.

- - -

Javier Fraiz
A casa da nai está na beira do pobo, xunto a un cantil por encima do Mediterráneo. As tres irmás ocupan a altura superior. Hai tres estancias. Cada unha delas usa o seu cuarto só para durmir, porque fan a vida en comuñón. Érguense todas ó romper o día, comen á mesma hora e as tres caen co sono preto das 11 da noite.
Adican unha estancia para dobrar e gardar a roupa. Despois de a lavar, póñena a secar flameando co vento que vén do mar. Os teares son todos negros, excepto algunha peza con motivos blancos (que lle gustaban sobre todo a Filippa) que parece un alivio de luto. Pero elas non o fan para que a xente pense que gardan un duelo enxergado, senón porque desde pequenas a súa nai as vestira a todas iguais, e a todas de negro.
Tan só teñen espazos reservados para as tarefas diarias da labranza e de atención da facenda. Francesca deu de comer ás galiñas aquela mañá. A rutina era a de sempre: botar as verzas, facerlles a pateira, mirar se puxeron ovos... Xa voltaba para a casa xunto ás irmás, cando viu un destello polas rúas principais do pobo. Había un home que traía un artefacto estrano. Orientábao cara os veciños e disparaba luces.
Francesca estaba inquieta, pero desorientada. O camiño de pedra que levara ó pobo estaba case destruído desde a Gran Guerra. Non adoitaba chegar xente. Temía pola unión entre irmás, non quería que ningún evento ou sorpresa as puidera separar ou mudar o seu particular reparto dos tempos.
Comeron, tomaron café, pasaron o ferro ás faldas negras, ás blusas negras. Francesca non lles dixo nada ás outras irmás. Sentía certo remordemento. Non sabía se llo contar ou non.
Eran as seis da tarde. A hora do paseo e da charla no fondo da escaleira da praza maior. As tres erguéronse a un tempo.